Kolejna porcja japońszczyzny, tym razem jasno ukazująca dwoistość tamtejszego rysownictwa.
Z jednej strony lekka, odręczna kreska, gdzieniegdzie wypełniona czarnym tuszem. Romantyzm rodem z mangi, gdzieniegdzie przełamany odważniejszą erotyką. Z drugiej - obsesja siły, motywy dominacji, wojskowość, praktyki s/m, w niektórych wypadkach popadające w brutalną fantastykę, z torturami włącznie.
U Jiroha w różnych historyjkach widać wszystkiego po trochu, lecz nawet mimo polewania woskiem, więzów, biczowania, jego wizje nie należą do najbardziej hardcorowych przykładów gatunku. Za to kreskówkowa konwencja dodaje im specyficznej, perwersyjnej przewrotności...