W twórczości Playera sporo brzydoty, szarości, agresji, fizjologii, cierpienia, śmierci, tak w symbolicznym, jak metaforycznym wymiarze. Świnie kopulujące z młodymi skinami, pokraczne amorki, ucieleśnione demony, religijne i mityczne motywy w oprawie krwi i brudnego, mechanicznego seksu.

Player z pietyzmem odmalowuje coraz to nowe, czasem wręcz baśniowe scenerie, tyle że opowiada brutalną baśń, jakiej nie powstydzili by się bracia Grimm. Jak choćby ta o błękitnym wężu - z pozoru nie tak ponura jak pozostałe, a przecież nie mniej niepokojąca.

Młody, rosły mężczyzna, zaskoczony w pościeli, zapewne we śnie. Jeszcze niepewny swych doznań, wije się miotany rozkoszą ale i bólem (strachem?). Zgrabne ciało pręży się malowniczo na prześcieradle, penetrowane przez gada z beznamiętną obojętnością. Nie broni się przed intruzem, być może nie jest w stanie.

Fantazja seksualna? Ukryta potrzeba mocniejszych wrażeń? A może symbol bezwzględności przemijania? Sam nie wiem, ale patrzę zafascynowany, rozdarty pomiędzy zmysłami i najskrytszymi, archetypicznymi obawami.