Jean Cocteau był gigantem kultury pierwszej połowy XX wieku. Rysować zaczął stosunkowo późno, pozostawiając po sobie m.in. ilustracje do Querelle Jeana Geneta, równie kontrowersyjne, jak całe jego życie.

Kreślił łatwo rozpoznawalne kreski: to proste, złamane, to znów skręcone włosami łonowymi zwalistych mężczyzn. Szczególnie upodobał sobie marynarzy w charakterystycznych strojach i czapkach. Bez ogródek ukazywał ich seks - męski, drapieżny, impulsywny, naznaczony rozdarciem i niewidzialnym piętnem.

W zestawieniu z nimi portret młodego marynarza jawi się jako czuły i wysublimowany. Chłopak siedzi niedbale, być może na kogoś oczekując. Nie wydaje się zajęty czymś szczególnym, nawet na wpół wypalony papieros nie skupia jego uwagi. Bynajmniej nie urodziwy, staje się piękny poprzez samo swoje istnienie, mimochodem-bycie, niedbałą pozę, ramię oparte na sąsiednim krześle.

Prawdziwa elegancja obnażona. Tytuł mówi wszystko.